გოგონა, მისია და საქმე
გოგონა სწავლობდა. მისი ცხოვრება მხოლოდ წიგნებში ამოკითხული
მრავალფეროვნებით იყო სავსე. ხან ფერიების ქვეყანაში მოგზაურობდა, ხან დეტექტიური მოთხრობების
გმირად წარმოიდგენდა თავს, ხანაც თავგადასავლების მაძიებლად, რომელსაც ბევრი მისია
ჰქონდა შესასრულებელი. ერთ მშვენიერ დღესაც გოგონა გაიზარდა და მიხვდა. ცხოვრების რაღაც
ეტაპი დამთავრდა, გააცნობიერა ერთფეროვანი ცხოვრების საშიშროება, იფიქრა, იფიქრა და
გადაწყვიტა თავისი სამშობლოს მისიონერად ქცეულიყო.
წავიდა მასწავლებლად
ერთ პატარა სოფელში, ასწავლიდა ბავშვებს და გრძნობდა, რომ ცხოვრება მარტო წიგნის მრავალფეროვნებებით
არ შემოიფარგლება, ცხოვრებაში უფრო მნიშვნელოვანი რეალური მრავალფეროვნებებია, რომელსაც
ადამიანი თავისი ქმედებით ქმნის. ზოგს მუსიკის მოსმენა, მზეზე მიფიცხება,გარუჯვა, ზამთრის
თბილ ბუხათან ჯდომა უფრო მოსწონს, მაგრამ საკუთარი თავისთვის იმის უკითხავად, რა სარგებლობა
მოაქვს სხვებისთვის. რისთვის იღებს ადამიანი ცოდნას? იმისთვის, რომ საკუთარ თავში ჩაიკეტოს,
საქმის კეთება ითაკილოს, თუ თავისი საქმე აკეთოს, ეძიოს რისი კეთება მოსწონს და უნდა.
გოგონა ასწავლიდა
თავის მოსწავლეებს, რომ უნდა ესწავლათ. გოგონას ქმედებით გაკვირვებულნი დარჩნენ ისინი,
ამპარტავებისგან გაბღენძილნი რომ დადიან. ჰმ, ქირქილებდნენ ამდენი ისწავლა და „ღრმა
სოფელში უბრალოდ ქართულს ასწავლის“.
მათი შემხედვარე
გოგონა მიხვდა, რომ უფრო მეტად უნდა დააფასოს
თავისი საქმიანობა,რადგან ეს კი არ არის უბრალო სოფელში უბრალო მასწავლებლობა ეს მისი
პროფესიული ზრდის საუკეთესო საშუალებაა. მეტად მიხვდა, რამდენი ეტაპი უნდა გაიაროს
ადამიანმა, რომ თქვას მივაღწიე. ეს იმიტომ კი არ ხდება, რომ მისთვის ფუფუნებაა უმნიშვნელოვანესი,
უბრალოდ, მცდელობაა საკუთარი თავის თვითდამკვიდრებისა.
No comments:
Post a Comment